Św. Jadwiga znana była ze swej dobroczynności, ale również z tego, że potrafiła postawić na swoim, gdy coś postanowiła. Święta nie chciała wyróżniać się spośród innych mieszkańców i tak jak oni, na co dzień chodziła na boso. Jej mąż, Henryk I Brodaty nie był z tego powodu zadowolony, gdyż uważał, że Święta ze względu na swoja pozycję społeczna nie powinna chodzić bez butów. Postanowił więc wymusić na opacie klasztoru cystersów, który był jej spowiednikiem, aby podarował jej buty.

Zobacz też: Trzebnickie legendy. O pierścieniu królowej Marii Leszczyńskiej

Święta Jadwiga wybrała się do klasztoru w Lubiążu. Gdy dotarła, duchowny wręczył jej buty i poprosił, aby zawsze miała je na sobie i nigdy ich nie ściągała. Chrześcijanka przyjęła podarunek i zrobiła to o co poprosił ją duchowny, lecz zamiast założył buty na nogi, przewiązała je wokół szyi.

Według legendy, gdy księżna wracała do Trzebnicy na boso, w miejscu w którym się zatrzymała wytrysnęło źródełko. Jak się później okazało, woda w nim potrafiła uleczać. Mieszkańcy postanowili wykopać tam studnię, którą można oglądać aż do dnia dzisiejszego.

Kim była Święta Jadwiga?

Jadwiga Śląska urodziła się między 1178 a 1180 rokiem w Andechsie w Niemczech. Była świętą kościoła katolickiego, żoną księcia wrocławskiego Henryka I Brodatego, matką Henryka II Pobożnego oraz fundatorką kościołów i klasztorów. Jeden z klasztorów, który przypisuje się świętej znajduje się w Trzebnicy. Księżna zmarła w Trzebnicy w 1243 roku.

Zobacz też: Żmigrodzkie legendy. Legenda o Żmigrodzie i Baryczy