Potwierdzeniem pojawienia się człowieka na trzebnickich ziemiach są wykopaliska, które odkryto w okolicach Winnej Góry. W V wieku n.e. tuż obok rzeki Sąsiecznica, będącej lewym dopływem Baryczy znajdowała się słowiańska osada. Pierwsza nazwa miejscowości pojawiła się w dokumentach pochodzących z 1138 roku.

Zobacz też: Atrakcje Trzebnica. Grobowiec Świętej Jadwigi Śląskiej

Ufundowany kościół i klasztor przez księcia Henryka Brodatego oraz jego żonę Jadwigę Śląską miał ogromne znaczenie dla rozwoju Trzebnicy. Budowa klasztoru zakończyła się w 1218 roku i od tego momentu miejsce to stało się jednym z najważniejszych ośrodków życia kulturalnego, religijnego oraz gospodarczego. Po wprowadzeniu do klasztoru przez biskupa Cypriana cysterek z Bambergu, miejsce to stało się pierwszym żeńskim klasztorem na ziemiach polskich. Trzebnica zaczęła rozrastać się i poszerzać swoje granice, a w 1250 roku otrzymała prawa miejskie.

Zobacz też: Trzebnickie legendy. O św. Jadwidze, która chodziła boso

Trzebnica prężnie rozwijała się, jednak jej rozwój został przerwany przez husytów, którzy splądrowali klasztor w latach 1432 i 1433. Następnie miejscowość ucierpiała przez najazdy wojsk Macieja Korwina w roku 1474 oraz epidemię dżumy tzw. “czarnej śmierci”, która nawiedziła Trzebnicę aż dwa razy. W pierwszej połowie XVI wieku w miejscowości wzniesiono nowe zabudowania i postawiono miejską łaźnię. W 1605 roku wzniesiono drewniany ratusz, a następnie 2 lata później miejską strzelnicę.

Trzebnica po raz kolejny została zniszczona w trakcie wojny trzydziestoletniej w latach 1618–1648. Po zakończeniu konfliktu próbowano małymi krokami naprawić straty powojenne. W 1730 roku postawiono nowy ratusz, a w tym okresie miejscowość była zamieszkiwana przez 1974 mieszkańców.